l De romaanse kunst is een kunststroming die tussen ongeveer 1000[1] en 1200[2] dominant was in West-Europa. De term romaans dateert uit 1820 en werd voor het eerst gebruikt door de Franse kunsthistoricus Charles de Gerville, die in de architectuur overeenkomsten zag met die van het oude Rome. De term werd algemeen geaccepteerd nadat De Gervilles' bekendere collega Arcis de Caumont hem overnam en werd al snel ook toegepast voor andere kunstvormen. De romaanse kunst werd voorafgegaan door wat men de preromaanse kunst noemt en gaat vanaf de dertiende eeuw over in de Gotische kunst. De drijvende kracht achter de verspreiding van de romaanse stijl was de explosieve expansie van de kloosters in de elfde en twaalfde eeuw.[3] Nieuwe kloosterordes zoals de Cluniacensers (909), de Cisterciënzers (1098) en de Kartuizers, verspreiden zich naast de Benedictijnen over gans Europa dankzij de relatieve politieke stabiliteit en de economische heropleving. In die periode ging men, voor het eerst sedert de val van het West-Romeinse Rijk, de kerken terug versieren met levensgrote beelden. Er werden monumentale poorten en doopvonten gegoten in brons en voor het versieren van het kerkinterieur gebruikte men fresco's. Reliekkasten en andere objecten voor de eredienst werden gemaakt door de goud- en zilversmeden.[3] In de scriptoria van de abdijen ontstonden de boeken die men nodig had voor de eredienst en het koorgebed, die rijkelijk versierd werden met miniaturen. De romaanse stijl kreeg dus zijn naam omwille van de gelijkenis met de Romeinse bouwstijl die door de vaklui van die tijd zeker gekend was van de talloze Romeinse monumenten, zeker in het huidige Italië, Zuid-Frankrijk en Spanje. Maar anderzijds is de term misleidend omdat de romaanse stijl evengoed schatplichtig is aan de Insulaire en de Byzantijnse kunst .[3] In Engeland wordt de romaanse bouwstijl meestal de Normandische stijl genoemd.