l Kinderen van de Arbat wordt door vele Sovjet-intellectuelen beschouwd als het belangrijkste boek van een Sovjet-auteur sinds Boris Pasternaks Dokter Zjivago. Voornamelijk omdat het onderwerpen behandelt die in de Sovjet-literatuur nooit aan bod zijn gekomen. Rybakovs roman is een literaire gebeurtenis: ‘Hierna moeten onze geschiedenisboeken vervangen worden’. In de Sovjet-Unie werd al twintig jaar uitgezien naar de publicatie van de, grotendeels autobiografische, roman Kinderen van de Arbat. Dankzij de perestrojka kon het boek in 1987 in afleveringen verschijnen in een literair tijdschrift, dat vliegensvlug uitverkocht raakte en op de zwarte markt voor grof geld werd verhandeld. Kinderen van de Arbat wordt gekenmerkt door een veelstemmigheid die herinnert aan Dostojevski. Anatoli Rybakov beschrijft de Sovjetsamenleving van de jaren 1933-1934 in al zijn geledingen: een communistisch studentenmilieu, de mondaine kringen van buitenlandse technici, het schemerige wereldje van intriganten, het leven in Siberische ballingschap en de bureaucratie van de partij. Ook kruipt Rybakov in de huid van de aanstichter van de Grote Terreur, Josef Stalin, iets wat enkele jaren geleden nog volstrekt ondenkbaar was. Stalin wordt geportretteerd als iemand die ‘grilligheid, wantrouwen en haatdragendheid combineert met consequentie, ijzeren logica en formidabele machtsdrang’. Deze objectieve weergave van het stalinistische tijdperk maakt Kinderen van de Arbat tot een monument in de Russische literatuur.