In dit derde deel van Delfgaauws grote kritiek op Kan en de na-kantiaanse filosofie wordt de samenhang zichtbaar tussen denken en (moreel) handelen, kennistheorie en ethiek. Hier gaat het met name om de kwesties van moraliteit, plicht en geluk, zoals Kant deze heeft uiteengezet in zowel zijn ethische essays (waarin het accent ligt op de sociale ethiek) als in zijn drie grotere ethische werken (waarin alle nadruk valt op de individuele ethiek).\nPlicht en geluk wijst niet alleen de zwakke plekken aan in het ethische bouwwerk van Kant, maar laat zien dat deze ethiek in haar kern zowel tegenstrijdig als onhanteerbaar is. Zo wordt o.m. de beroemde idee van de categorische imperatief als onbruikbaar afgewezen. Ook is de negatieve wijze waarop Kant over eigenliefde oordeelt uiterst aanvechtbaar, evenals zijn te sterke accentuering van de plicht als moreel motief. Dit ethisch formalisme wreekt zich met name daar waar het consequent beantwoorden aan een bepaalde plicht (bijvoorbeeld altijd de waarheid te spreken), regelrecht leidt tot een immorele, want inhumane daad (bijvoorbeeld het verraden van onderduikers).\nOp overtuigende wijze wordt in dit boek de ondeugdelijkheid aangetoond van een theorie die ook hedendaagse ethica's en moraalfilosofieën nog altijd opgeld doet. Tevens worden lijnen aangegeven waarlangs een radicaal andere ethiek zich kan ontwikkelen - een ethiek waarin eenvoudige menselijkheid wordt gesteld boven morele verplichtingen.