Opgroeien in een provinciestad betekent ook een innig contact met de omstreken ervan. In 'Een jeugd in de IJsseldelta' beschrijft Gait L. Berk zijn jongensjaren in Kampen en dan blijken zijn ervaringen vooral te ziin opgedaan in de omgeving van zijn geboorteplaats. Van kindsbeen af doorkruisten de Kamper jongens de grasgroene ruimte van het weidegebied rond de destijds nog zo landelijke stad, of ze zwierven met bootjes over de rivier en zijn vele armen, die de befaamde IJsseldelta vormen. Ze genoten een voor huidige begrippen ongekende vrijheid, maar leerden ondertussen spelenderwijs hun streek door en door kennen: de wegen door bomenrijen afgetekend, de waterlopen omzoomd met niet en biezen, de weilanden bespikkeld met vee, de hofsteden-op-terpen en de zo besloten dorpen. Ze zagen de boeren melken en hooien, al naar de tijd. Ze zagen de vissers in de weer met punters op de rivier en met zeilende botters buitengaats. Ze kenden al gauw de verschillende vissen (en visplekjes) en ze leerden de vogels onderscheiden, al naar het seizoen. Ze raakten bekend met pontbazen, lichtwachters en veldwerkers. Als ze dachten al heel wat af te weten van de natuur, werden ze niet zelden door de elementen tot de orde geroepen, werden hun kameraadschap en verantwoordelijkheidsgevoel op de proef gesteld. De invloed die zulke belevenissen in zo'n wijde wereld hebben op de opgroeiende mens, moet van on harbare waarde worden geacht.

Gait L. Berk (geb. 1927), die eerder over zijn leven in het Nederlandse waterlandschap berichtte in de boeken "Bertha, de Aford en de mannetjes" en "Zij leefden van water", en wiens Bomenlandboeken een zeer grote lezerskring bereikten, heeft met "Een jeugd in de IJsseldelta" een fris en nieuw soort autobiografie geïntroduceerd.