Het is in 2009 vijfendertig jaar geleden dat Wim Sonneveld ons op 56-jarige leeftijd ontviel. In de vele boeken die er over Sonneveld zijn verschenen ontbreekt steevast een belangrijk onderdeel, en dat zijn de Utrechtse jaren. Gemakshalve gaat men er dikwijls van uit dat Sonneveld een geboren en getogen Amsterdammer was. Dat zal mede komen door het onvergetelijke Aan de Amsterdamse grachten en zijn vertolking van Willem Parel, de Amsterdamse orgeldraaier. Ook heeft hij een groot gedeelte van zijn leven in de hoofdstad gewoond, maar zijn roots liggen toch echt in Utrecht. Sonneveld, mevrouw! belicht deze kant van zijn leven aan de hand van Wims broers Jo en Jan en nichtje Joantine. Via nooit eerder gepubliceerde foto's en brieven uit het familiearchief krijgen we een uniek inzicht in het leven en werk van Sonneveld. Sonneveld had vele plannen. Een daarvan was het schrijven van zijn memoires. De titel had hij al: Sonneveld, mevrouw! Daarmee doelde hij op de periode dat hij als zoon van kruidenier Gerrit Sonneveld uit de Utrechtse J.P. Coenstraat met een mand voor op de fiets boodschappen bezorgde. Dan belde hij aan op het opgegeven adres en als de clientèle op een- of tweehoog dan het raam openschoof, riep hij: 'Sonneveld, mevrouw!' Omdat Wim zijn memoires nooit heeft kunnen voltooien, doen Jo, Jan en Joantine een poging om met name die Utrechtse jaren te belichten die Wim zeker in zijn memoires behandeld zou hebben.