De schrijver tracht zich in zijn voorwoord te regtvaardigen over deze uitgave, maar inderdaad een ieder die dit boek gelezen heeft, zal erkennen, dat het geene regtvaardiging behoeft, integendeel, zal den schrijver hoogst dankbaar blijven voor zijnen arbeid: immers daardoor wordt het ons mogelijk een gedeelte van het genoegen te smaken, dat de schrijver met zijne medepelgrims op zijnen togt ondervonden heeft. Het boek toch is zoo aangenaam, gemakkelijk en onderhoudend geschreven, dat men onder het lezen als van zelven medereist, en in al de ontmoetingen, genoegen en tegenspoeden deelt, die noodzakelijk aan zulk een togt verbonden zijn. Welk Christen zou niet verlangen zulk eene pelgrimsreis te kunnen maken, maar hoe weinigen zijn er, die dit verlangen tot werkelijkheid kunnen brengen! Welnu, men leze dit boek, en men zal van een pelgrimstogt genieten wat men kan. In het Heilige Land, zoo dierbaar voor ieder Christen, reist men, al lezende, met den schrijver van plek tot plek. Overal licht hij u voor uit de H. Schrift, of zegt hij u met een enkel woord, door welke groote gebeurtenis van het Oud of Nieuw-Verbond dit vlek geheiligd is, en, zonder u het gevoel op te dringen dat hem op die plaatsen bezielde, (eene groote fout, die de meeste reisbeschrijvers begaan) alleen door zijne eenvoudige wijze van verhalen wordt het hart gevoerd tot God, en men knielt, in den geest met hem neder op dien geheiligden grond.
Daarbij wordt het reisverhad dikwijls afgewisseld door geestige opmerkingen of koddige ontmoetingen, die de lezing bijzonder veraangenamen. In één woord, het lezen van dit boek doet den lezer zooveel mogelijk dien pelgrimstogt medemaken, en, naar ons oordeel, zou dit nog meer het geval zijn, indien bij de uitgave eene goede kaart van Palestina ware gevoegd. De Katholieken van Nederland hebben dus wel reden om dankbaar te zijn jegens den schrijver, die hun zijne reisherinneringen op zulke uitmuntende wijze heeft medegedeeld.
Misschien zal een of ander moeijelijke te bevredigen lezer vinden, dat de vorm van het werk wat al te kronijkachtig is; maar men vergete niet, dat het eene reisbeschrijving is, en niet eene geschiedenis. Naar ons oordeel zou het boek minder afwisselend en daardoor minder aangenaam zijn, als de schrijver zich een anderen vorm gekozen had. (recensie uit De Tijd: godsdienstig-staatkundig dagblad)