Bij de bouw van het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork in 1939, werd op de hoek van het kampterrein een directeurswoning gebouwd. Het huis was bedoeld als onderkomen voor de leiding van het kamp en is als zodanig gebruikt, eerst als directeurswoning van het vluchtelingenkamp, later als woning voor de Duitse kampcommandant van het doorgangskamp, zoals in de periode november 1942 tot de bevrijding in april 1945 door SS-Obersturmfuhrer Albert Konrad Gemmeker. In de jaren van het Interneringskamp (1945-1948) bewoonde commandant Bijvoets met zijn gezin het huis. Met diens vertrek eindigde de functionele relatie van huis en bewoners van het kamp. In 1950 betrok Speck Obreen met zijn gezin de woning. Het kamp was op dat moment leeg; de militairen die het als militair kampement hadden gebruikt waren eind 1949 vetrokken en pas in juli 1950 zouden de eerste gerepatrieerde Indische Nederlanders er hun woonoord Schattenberg betrekken. Ook kolonel Speck Obreen was teruggekeerd uit het voormalige Nederlands-Indie en benoemd tot territoriaal commandant van het Noorden des Lands. Nadat hij in 1961 overleed en zijn vrouw enige jaren later, bleef een van hun dochters er wonen tot haar overlijden in 2007. De commandantwoning van kamp Westerbork is een mysterieus pand. Fotograaf Sake Elzinga heeft dat raadselachtige weten vast te leggen. Hij neemt met zijn foto's de kijker mee het huis in langs een meer dan zeventig jaar lange geschiedenis. Maar eerst moet de deur open. En daarmee begint de tocht naar de sporen die de verschillende bewoners hebben achtergelaten. Handtekeningen van bewoning die terug te vinden zijn in sprekende details. Zo weet Sake Elzinga een verstild leven in het verleden van een huis te brengen. Het is alsof al die verschillende bewoners even weg zijn gegaan en de kijker de kans krijgt een blik op hun verblijf alhier te werpen.