De HeemkinderenDe blik op het zuidenHein Mandos (1907-1978) en zijn echtgenote Miep Mandos-van de Pol (1915-1996) stonden aan de wieg van Stichting Brabants Heem. Ze waren bijna vijfentwintig jaar lang het gezicht van deze heemkundekoepel. De neerlandicus en volkskundige Hein was een ‘echte’ Brabander, geboren en getogen inTilburg. Miep daarentegen kwam uit het Gelders rivierenland. Ze vond het maar wat vervelend dat zij zich geen Brabander kon noemen. Maar, zo excuseerde zij zich voor haar afkomst, vanuit haar woonplaats Kerkdriel kon je de Sint-Jan van ’s-Hertogenbosch bijna zien liggen. Bij voorkeur zetten ze geen stap over de Moerdijk. Liever keken ze naar het zuiden. In realiteit hadden zij wel degelijk contacten met de rest van Nederland. Maar het past wel in de mythevorming die na de dood van Hein Mandos, mede dankzij zijn echtgenote, op gang kwam,Voortbouwend op het eerste deel van deze Heemkinderenreeks over Mensen uit de kringen van Brabants Heem, vertelt deze dubbelbiografie het verhaal over deze vertegenwoordigers van de eerste generatie van de bond. Hun relatie met de kleurrijke pastoor Willem Binck (‘de rode kapelaan’) komt aan bod; hun inspiratiebronnen, ambities en teleurstellingen; hun enorme heemkundige netwerk en natuurlijk de wording van De Brabantse Spreekwoorden, het boek dat Hein Mandos postume bekendheid gaf bij een breder publick. Bovendien bevat het een nog niet eerder gepubliceerde volkskundige studie van Miep Mandos, gebaseerd op het enorme archief dat haar man en zij hebben nagelaten. Zo wordt de lezer een blik gegund op een periode die weliswaar voorbij, maar voor velen binnen buiten de provincie nog altijd zeer herkenbaar is.