Leven is denkbeelden verzamelen. Samen vormen ze onze visie op de wereld en onszelf. Op den duur zit ons hoofd er vol mee. We lijken op een huis waarin iemand lang heeft gewoond, zodat het vol staat met dingen die hij wil bewaren, althans niet weggooien. Schiften zou het beste zijn. Maar hoe doe je dat? Soms gaat het vanzelf. De werkelijkheid komt ons te hulp met haar eigen inbreng. Andere godsdiensten een plaats toekennen - het was niet in ons opgekomen als ze niet zelf op het toneel waren verschenen. Schiften is een waagstuk: de stap maken van niet durven weggooien naar niet langer bewaren.
In dit boek voltrekt Harry Kuitert zo'n schifting op het terrein van het christelijk geloof. Het verschijnt ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag. Hij pretendeert niet dat een mens als hij ouder wordt ook helderziende wordt; wel komt hij in de positie dat hij beter kan onderscheiden tussen wat ertoe doet en wat niet.


Recensie(s)

Een nieuw boek van Kuitert is altijd een belevenis. De oud-hoogleraar theologie van de Vrije Universiteit in Amsterdam herneemt in dit boek ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag als het ware zijn hele theologische loopbaan. Hij maakt de balans op van hetgeen in zijn geloven en denken door de jaren heen van waarde is gebleven en wat niet bestand is gebleken tegen de tijd, de cultuur en het kritische denken. 'Schiften', noemt hij dat. Veel van wat vertrouwd was in het gereformeerde leven van de vorige eeuw, is beperkt houdbaar gebleken. Maar er is ook veel van waarde overgebleven, zij het dat het zelfverzekerde, het institutionele, het gelijkhebberige en het vanzelfsprekende bijna volledig uit het zicht zijn verdwenen. Kuitert is altijd een voorloper geweest die in eigen (gereformeerde) kring meer kritiek dan waardering heeft gevonden. Ook nu bevindt hij zich nog aan de grenzen van geloven en denken. Als altijd glashelder argumenterend en docerend. Ook dit boek zal hier en daar tegenspraak oproepen, maar het is hoe dan ook de moeite van het lezen waard.

Mr. dr. D.P. Engberts