De telefoon ging. Het was Arron, mijn man, die me vertelde dat hij in Windows of The World zat, het restaurant op de bovenste verdieping van het World Trade Center. 'Er is een bom ontploft!' zei hij, 'Je moet de politie bellen Ab.' Ik moest zorgen dat mijn zesjarige dochter over een paar minuten de schoolbus haalde terwijl mijn zoon van twee op m'n heup balanceerde, ik was er niet helemaal bij. 'Ja, goed, zal ik doen...' was alles wat ik wist te zeggen. Het was 8.49 uur 's ochtends op 11 september 2001.Hij is nooit meer thuisgekomen.

Abigail Carter is plotseling de alleenstaande moeder van twee kinderen die maar niet kunnen begrijpen waarom papa niet meer thuis komt. Hoe kun je nog verder leven na zo'n immense tragedie? Hoe kun je je eigen verdriet een plaats geven temidden van een overvloed aan nationale rouw? Hoe geef je jezelf en je kinderen het vertrouwen terug in het leven en in een toekomst? Hoe is het om het moment van Arrons dood eindeloos te moeten herbeleven op de televisie en om je emoties te moeten delen met vreemden die toevallig dezelfde tragedie meemaakten?
Abigail vertelt heel eerlijk en ontroerend hoe zij een antwoord probeert te krijgen op deze onmogelijke vragen. Ze heeft niets aan de hapklare antwoorden in de rouwverwerkingsboeken en beseft dat ze haar eigen weg van rouw moet gaan...

Abigail Carter groeide op in Toronto, Canada. Met haar man Arron woonde ze in Londen, Brussel en Boston voordat ze neerstreken in Montclair, New York. Ze woont nu in Seattle met haar twee kinderen.