Stemmen met Littekens is het relaas van Zuid-Afrikaanse vrouwen tijdens het apartheidsregime. Een verhaal dat snijdt door merg en been, zeker bij diegenen die zelf vanuit een minderheidspositie moeten opboksen tegen vooroordelen, macht en overmacht. Boeiende getuigenissen, eenvoudige maar sprekende gedichten en prachtige illustraties maken dit nieuwe boek een document van een tijd. Het is een testament voor latere generaties, opdat ze de waanzin van discriminatie nooit zouden vergeten.
De intussen 64-jarige Frieda Groffy studeerde theater aan het Antwerpse conservatorium. Het is echter pas vanaf het einde van de jaren zeventig dat zij haar sociaal engagement tenvolle kan uiten. Ze begint poëzie te schrijven en start een poëzietheater op in haar geboortestad Sint-Niklaas. We waren op een heel geëngageerde manier bezig; we probeerden de stemlozen een stem te geven. Op een gegeven moment hadden we ook een programma met anti-apartheidspoëzie; vandaar mijn grote betrokkenheid bij Zuid-Afrika. De idee voor het boek zat al langer in mijn achterhoofd maar de centen om ze ook daadwerkelijk uit te voeren, ontbraken totnogtoe. Dankzij de academie van Sint-Niklaas ben ik in contact gekomen met een centrum voor jonge kunstenaars in Johannesburg wat voor mij een perfecte uitvalsbasis vormde om met zoveel mogelijke zwarte vrouwen in contact te komen. Met hen sprak ik over de wonden die het apartheidsregime bij hen gemaakt heeft en hoe ze daarmee omgaan in het post-apartheidstijdperk . De contacten verliepen veel vlotter dan Frieda ooit had durven dromen. Ze sprak zowel met de daklozen op straat en de jonge vrouwelijke verkoopsters als vrouwen die een hoge machtspositie bekleden in Zuid-Afrika zoals Winnie Mandela. Mijn boek bestaat in feite uit drie delen; de authentieke verhalen van de vrouwen die ik geïnterviewd heb, mijn persoonlijke emoties uitgedrukt via poëzie en de bijdragen van vier jonge zwarte kunstenaressen uit Soweto waardoor het boek ook een middel tot interculturele uitwisseling vormt.