Lichaamsmateriaal is geld waard. Wereldwijd wordt verdiend aan delen van ons lichaam. Nieren zijn te koop. Eicellen en sperma worden online verhandeld. Draagmoeders zijn te huur. Bloed, bot en zelfs voorhuid zijn basismateriaal voor producten. Maar wat weten we eigenlijk van deze opkomende markten voor organen, weefsels en cellen?Betalen voor lichaamsmateriaal is in strijd met onze wet en moraal. Toch zien we een praktijk waarin delen van ons lichaam geld opleveren. Nederlanders halen in het buitenland wat hier verboden is. Donoren bieden zich aan tegen betaling. En bedrijven maken winst op gratis gedoneerd lichaamsmateriaal. Deze nieuwe markt heeft dan ook ingrijpende gevolgen voor onze opvattingen over solidariteit en recht en hoe we omgaan met lichaamsmateriaal. We worden gedwongen onze ideeën over betaling en donatie bij te stellen.Aan de hand van interviews, studies en bijzondere praktijkvoorbeelden verkent Nier te koop _ Baarmoeder te huur de wereldwijde markt voor lichaamsmateriaal en stelt het de onvermijdelijke vraag hoe houdbaar ons huidige donatiestelsel nog is.Ingrid Geesink (1973) en Chantal Steegers (1980) werken als onderzoekers bij het Rathenau Instituut, dat publiek en politiek informeert over nieuwe technologie. Eerder publiceerden ze over hergebruik van lichaamsmateriaal (2009). Ze mengen zich graag in discussies in landelijke media over betaling en donatie. Daarnaast werken ze mee aan de bnn-documentaire Baby te Koop.