Flaptekst

Aan het begin van wat een litanie genoemd kan worden, gaat een wanhopige vrouw dag in dag uit op zoek naar haar verdwenen dochter. Zelf verblijft ze met haar jonge kinderen en oude moeder in een kapotgeschoten steeg aan de rand van een stad waar het toerisme opkrabbelt na jaren van oorlog.
In het centripetale middenstuk denkt een zwangere vrouw terug aan iemand (de wanhopige vrouw?) die ze tijdens haar vakantie van een klif de zee in zag vallen en vooral aan haar beste jeugdvriendin, die in de oorlog om het leven kwam. Ze zal in een andere, westerse stad zo lang mogelijk weigeren haar inmiddels gestorven kindje te baren, want wat ze bij zich draagt kan niemand haar afnemen.
Het realistische slot-in-fragmenten beschrijft het wel en wee van een asielzoekersgezin in een westers land en hoe het daar probeert thuis te raken. Het is onvervalste rouwarbeid: de vrouw die haar kind verloren heeft maakt de familieverliezen op.

Balsam Karam laat in De singulariteit tijden en identiteiten door elkaar lopen en iedere vrouw zoeken naar wat ze verloren heeft en niet kwijt wil, naar wat ze moet laten gaan. Waarmee het idee nog eens wordt versterkt dat moeders dochters zijn en dochters moeders en dat alle vrouwen verlies kennen.

De singulariteit is een letterlijk grensoverschrijdend en verbijsterend lijdensverhaal dat haast als vanzelf op de rand van de grammaticaliteit balanceert, waardoor een tweede of derde lezing onontbeerlijk is.