Kinke" spilet him op 'e Fryske heide óf yn it bigjin fan dizze ieu. De heidtsjers libben noch yn djippe earmoede, hanneljend, wrottend, biddeljend, stellend — faek mei de honger yn 'e hals, skoudere fan de „gewoane" minsken, fortocht by de polysje, mar yn frijheit. Allinne, de okseploech kaem hieltyd tichterblj om de heide to skuorren en der fruchtber lan fan to meitsjen. Sneintojouns gong „de binde" noch om — in keppel jongfolk, dy't drige en fornielde en focht. En der wiene ek noch de trije bruorren, „de Kuozzen": Houke, Sjouke en Bouke, dy't yn in hoal wennen, stielen as de raven en net tobek skrillen foar in moard — de skrik fan de heide. Vn dit formidden wurdt Kinke great yn de hüshalding fan Harm en Hinke— in foarbern fansels. Yn har hert üntstiet in felle haet tsjin har styfheit, dy't har öfbeult en hja bislüt, forgif yn syn iten to dwaen. Hja sammelt dêrta kerlen mûzeweet. Op 'n dei as hja allinne thüs is, sil it heve. Hja docht de mûzeweet yn Harm syn iten en naeit der ût, nei't hja in briefke efterlitten hat: „Moeder, ik ben uitgenaaid en kom nooit weer in de huis". Kinke bilannet by boer Setsma yn de ranne fan de heide en wurdt dêr faem. Hja bliuwt dêr trije jier, sünder tael of teken fan thüs. En de kristlike wroechwjirm? „Hja forgeat stadichoan. It witten, har mem fan dy man ófholpen to hawwen naem de skerpste prikkels ût har jonge geast wei". Op 'n dei komme in pear broerkes en in suske op 'e pleats to biddeljen. Kinke heart, dat har heit noch libbet... Dan moat hja nei hûs. Thûs fortelt hja har mem alles fan de mûzeweet en sa. En ik altyd mar tinke, dat heit dea wie, ik as moardner soe noait yn 'e hilemel komme en nou aldergelokst, libbet heit noch. Hy hat fan 't hiele forgif miskien net iens witten, tink?"....