Elisabeth Kübler werd geboren op 8 juli 1926 in het Zwitserse Zürich als oudste van een meisjesdrieling. Haar lichte gewicht bij de geboorte heeft ze altijd aangezien als een teken dat ze in het leven strijden moest.
Haar vader, die het gezin streng hield, had voor haar een kantoorbaantje op het oog in zijn bedrijf, maar Elisabeth wilde geneeskunde studeren. Via onder meer geneeskundig vrijwilligerswerk kwam zij in contact met de medische faculteit van de universiteit van Zürich, waar ze in 1957 afstudeerde.
In 1958 trouwde ze met medestudent Emanuel ("Manny") Ross, met wie zij naar Amerika emigreerde. Samen kregen ze de kinderen Kenneth en Barbara. Daarnaast had Elisabeth Kübler-Ross enkele miskramen.
In New York zette Elisabeth Kübler-Ross haar studies in de psychiatrie verder. In haar praktijk voelde ze zich geroepen om stervende patiënten te verzorgen. Ook gaf ze lezingen over terminale ziektes, waarbij ze telkens de studenten de confronterende kans gaf een terminale patiënt te spreken.
Daarover begon zij ook te publiceren.

Iets uit/ over dit boek.
'Regelmatig houdt Elisabeth Kübler-Ross over heel de wereld lezingen en spreekbeurten naar aanleiding van haar boek "Lessen voor levenden". Daarbij worden haar steeds weer vragen gesteld die betrekking hebben op de praktijk van de stervensbegeleiding. Hoe verschillend de vragen ook zijn, ze komen bijna steeds neer op onze machteloosheid en hulpeloosheid tegenover de dood.
- Wat kunnen wij nog doen wanneer het ogenblik van de dood nadert?
- Moet men de stervende de waarheid zeggen?
- Wat moeten we doen wanneer de dokter weigert de zieke te zeggen dat zijn einde nabij is?
- Hoe helpen we een ongeneeslijk zieke die zelfmoordplannen heeft?
- Heeft de patiënt zelf het recht te beslissen dat zijn leven niet meer kunstmatig verlengd moet worden?
- Hoe helpt men ouders wier kind gestorven is?
- Hoe begeleid je de familieleden van een gestorvene?
- Moet men zijn eigen gevoelens voor de stervende verbergen?
- Hoe overwinnen de hulpverleners hun eigen angst voor de dood?
Op al deze vragen en honderden andere vragen geeft de schrijfster een duidelijk antwoord dat gebaseerd is op haar jarenlange ervaring en op de betrokkenheid waarmee ze de stervenden wil helpen hun leven tot het allerlaatste ogenblik als mens te beleven'.