Willem Pieter Jacobus Brakman (Den Haag, 13 juni 1922 – Boekelo, 8 mei 2008) was een Nederlandse schrijver.[In de periode tussen 1961 en 2004 publiceerde hij in totaal 51 romans, verhalenbundels, novellen en een enkel essay. Daarmee is hij een van de meest productieve naoorlogse Nederlandse schrijvers. Hij ontving drie literaire prijzen, waaronder in 1980 de P.C. Hooft-prijs.

Na de MULO ging Brakman op kantoor werken en in de avonduren studeerde hij voor het HBS-diploma. In 1945 legde hij het examen voor de HBS met goed gevolg af en kwam daardoor in aanmerking voor een studiebeurs.

Daarmee kon hij medicijnen gaan studeren in Leiden waarna hij van 1952 tot 1953 als arts was ingelijfd bij de Militair-geneeskundige dienst (MGD) in Amersfoort en Ede.

In de jaren vijftig had hij een huisartsenpraktijk in zijn geboorteplaats. Na enkele jaren als huisarts te hebben gewerkt, werd Brakman bedrijfsarts in Enschede bij dertien textielfabrieken. Hier kon hij meer rust vinden dan in zijn drukke huisartspraktijk in Den Haag. Zijn werk als arts heeft een belangrijke stempel op zijn oeuvre gedrukt.

Brakman debuteerde laat - op bijna 40-jarige leeftijd - met autobiografisch proza, waarin de sfeer van een benarde jeugd beklemmend maar vaak ook ironisch wordt opgeroepen. Zie bijvoorbeeld het verhaal Het Mariabeeld, dat door Joost Zwagerman werd opgenomen in de bloemlezing De Nederlandse en Vlaamse literatuur vanaf 1880 in 60 lange verhalen