'Ik ben een beklagenswaardig man, een gehavend man, en dit niet door een gevecht, maar door een omarming, niet door een oorlog, maar door vrede. Zijn gezicht is vertrokken, verlittekend, niet door haat maar door liefde. Hij verloor zijn gezicht ook niet door een ongeluk, maar door de alledag. Dit gezicht hangt aan zijn hoofd, is de voorkant van zijn schedel, dood en stijf.'

Zo begint Het goede boek, waarin een bejaarde man terugblikt op zijn leven in de stadjes T., A. en H., die aan een stoomtramlijn liggen te wachten op een eerste wereldoorlog. In H. valt hem een kast van een huis toe, dat hem later weer wordt ontfutseld; veel vrouwen spelen er een rol, mogelijke familieleden, dienstboden natuurlijk, hoeren wonen er ook; enkele mannen, een dokter, een notaris, later horden krijgslui, spelen bijrollen, hoezeer ook cruciaal; en dan is er het goede boek, waarin de held zijn binnengedachten optekent, in Het goede boek cursief weergegeven. De sfeer van het saaie, broeierige, kneuterige en in de letterlijkste zin intrigerende leven van rond de eeuwwisseling schept Brakman met meesterhand; de geest van een oude, achterdochtige, wat verwarde man loopt ingenieus over in die van de marionettenspeler die op onnavolgbare wijze aan de touwtjes trekt. Veel personen worden in Het goede boek ter aarde besteld, ja, een hele generatie; maar Brakman kent het geheim van de daarbij zo in het geheel niet passende twinkeling in het oog.

Willem Brakman (1922) publiceerde reeds drieënveertig romans en verhalenbundels. Hij heeft drie van de belangrijkste literaire prijzen op zijn naam staan: de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, de F. Bordewijkprijs en de P.C. Hooftprijs.

T. van Deel in Trouw over Brakmans vorige boek Ante diluvium (genomineerd voor de Generale Bank Literatuurprijs): 'een verrukkelijke roman'.