Edith Haakman, geboren in Den Haag in 1947. Heeft een grote voorliefde voor toneel en heeft 45 jaar lang toneel gespeeld bij amateurtoneel gezelschappen. Van jongs af aan voelde zij zich aangetrokken om verhalen te vertellen. Op 15-jarige leeftijd speelde zij tijdens een schoolreisje, in een overvolle kantine, een geheel zelf geïmproviseerd verhaal. Ze deed ooit mee aan een soapserie op tv ‘Hoop doet leven’ met Liz Snoyink en Anthonie Kamerling. Deze autobiografie is haar schrijversdebuut,‘Mijn leven op de rails’. Ze is getrouwd met John Kroeze. Dit is mijn leven, mijn verhaal, zoals er zoveel verhalen zijn over een leven dat niet gaat zoals je je dit had voorgesteld. Hoe ga je om met zo’n ingrijpend iets wat je leven finaal op zijn kop zet. Hoe moet je verder met je gedroomde leven waar je eerst in geloofde maar waarvan later niets overblijft dan een illusie en heel veel pijn. Hoe ga je om met veel seksueel misbruik op jonge leeftijd. Hoe ga je om met het “witte jassen” syndroom, wat kun je doen om te ontsnappen aan al die ellende? ‘LACHEN’ en vooral positief blijven. Niet alle ellende weglachen, maar vooral proberen overal iets van te maken. Kun je dan al dat verdriet aan? Nee, maar je maakt het voor je omgeving gemakkelijker omdat zij je ondersteunen in je niet volmaakte zelf ingevulde leven. Het is niet de manier waarop het zou moeten, maar dat weten zij niet. Het is belangrijk dat het je helpt je uit je isolement te halen. Het is bedoeld als waarschuwing voor mensen die, door iets mee te maken wat hun leven volledig op de kop zet, geen professionele hulp gaan zoeken. Doe dat wel! Niet denken, zoals ik heb gedaan, “Immer bleiben lachen auch wenn du fällst”