Uit het woord vooraf:\n\"Filosofie wordt, althans door haar beoefenaren, meestal gezien als een poging de vervreemding te reduceren. Het blijkt echter, dat Descartes, Hume en Kant, die de richting van het moderne denken bepaald hebben, juist hebben bijgedragen tot een versterking van de vervreemding: zij hebben de mens van zijn lichaam, zijn handelen, zijn kennen vervreemd. (...)\nHarry Mulisch brengt het gevoelen tot uitdrukking van velen, die zich in beginsel tot filosofie aangetrokken voelen: de filosofie gaat nergens meer over. Zij is, uitzonderingen daargelaten, verworden tot een onderonsje van spitsvondige geleerden, die praten over wat alleen hen interesseert. Aan de oorsprong van deze ontwikkeling staan Descartes, Locke, Hume en Kant. (...)\nHoe is het mogelijk de filosofie opnieuw tot leven te wekken? Zij leeft nog steeds in de randgebieden, vooral in de wetenschapsfilosofie, eveneens in de ethiek, die geen randgebied, maar kerngebied is, maar door het verliezen van het contact met de kern van ons bestaan eveneens steeds meer naar de rand van de filosofie wordt gedreven. Lukt het niet het leven van de randgebieden terug te brengen naar de kern, dan hoeven wij voorlopig niets van de filosofie te verwachten. (...)\"\nDe grootmeesters van het moderne denken als instigators van de vervreemding. Een kritische en onthullende analyse van de theorieën van Descartes, Hume en Kant.