Voor Dirck Volckertszoon Coornhert (1522-1590) diende toneel tot 'stichtelijke lust'. Bij een eerste confrontatie met diens toneelspelen zal men onmiddellijk hun stichtelijkheid beamen, maar ongetwijfeld vraagtekens plaatsen bij de beoogde lust. Allegorische verhandelingen over een God welgevallig leven, zelfs in de vorm van toneelstukken, staan vandaag de dag niet als 'lustig' te boek. Wanneer men deze spelen echter beziet vanuit de doelstelling waarmee ze geschreven zijn - de overdracht van behartenswaardige morele inzichten - en zich rekenschap geeft van de wijze waarop Coornhert die realiseerde, dan blijken ze wel degelijk boeiend te zijn, zoals Stichtelijke lust van Anneke C.G. Fleurkens aantoont. Coornhert was een gedreven participant aan de discussies in zijn tijd over religieuze twistpunten als de menselijke zaligheid en hun moraalfilosofische implicaties. Het toneel bood hem, vanwege het samengaan van woord en beeld, in dat opzicht uiterst effectieve mogelijkheden. Fleurkens laat zien hoe weloverwogen en coherent Coornhert de componenten woord en beeld ineen vlocht tot een boodschap met een onmiskenbare eigen signatuur. Hij combineerde het traditionele en vertrouwde verbeeldingsmiddel van de allegorie bij voorkeur met nieuwe, humanistische, argumentatietechnieken gericht op het overtuigen van andersdenkenden. De boodschap die hij aldus indringend gestalte gaf, getuigt van zijn positieve visie op de mens. Als deze uit vrije wil God navolgt, zal hij met Gods hulp zijn heil verwerven. Coornherts tien toneelstukken geven met telkens wisselende accenten aan wat die 'imitatio Christi' voor de dagelijkse levenspraktijk behelsde. Stichtelijke lust levert door zijn verschillende benaderingswijzen van Coornherts toneel een gevarieerde bijdrage aan de cultuurgeschiedenis van de tweede helft van de zestiende eeuw. Het bevat informatie over de literatuur, de argumentatietheorie, de iconologie, en het ethisch-religieuze denken van deze boeiende periode.