Iets uit/ over dit boek.
'Rembrandts moeder, Neeltgen Willemsdr. van Zuytbrouck, is een van de bekendste modellen uit de schilder-
kunst. In tientallen schilderijen, tekeningen en etsen van haar beroemde zoon heeft men in de loop van de
eeuwen haar beeltenis herkend. Het zijn geen portretten in eigenlijke zin, maar religieus getinte werken waarin de oude vrouw meestal leest of bidt.
Of Neeltgen daadwerkelijk heeft geposeerd is echter nooit bewezen.
Niet alleen Rembrandt, maar ook zijn compagnon Jan Lievens en zijn eerste leerling Gerard Dou hebben het model bij herhaling geschilderd. In tal van andere werken zijn ook nog eens Rembrandts vader, molenaar
Harmen Gerritsz. van Rijn, en zelfs zijn broer Adriaen en zuster Lysbeth herkend. Die vaak eeuwenoude identificaties zijn de laatste decennia bij gebrek aan bewijs naar het land der fabelen verwezen.
In dit boek wordt aangetoond dat er wel degelijk argumenten zijn die erop wijzen dat Rembrandt zijn naasten als model heeft gebruikt.
Het weergeven van de eigen familieleden was in de zeventiende eeuw een gangbare praktijk.
De mythevorming rond Rembrandts weergave van zijn vader en moeder illustreert het steeds veranderende
beeld van de schilder. Het denken over de ouderdom in de zeventiende eeuw biedt een geestelijk kader waarin die indringende beeltenissen zijn ontstaan.
De onbedwingbare zucht in latere eeuwen om in uiteenlopende werken steeds weer het portret te herkennen van Rembrandts vader of moeder heeft daarmee stevige wortels in de zeventiende eeuwse schilderspraktijk
en denkwereld. Mythe en werkelijkheid liggen dichter bij elkaar dan vaak is aangenomen'.