Eerste boek: Gerbrandt
Tweede boek: Breero

We herinneren 't ons als de dag van gisteren, A.M. de Jong vertelde in de Bordelaise van z'n werk. Hij kondigde ook een nieuw boek aan, over dieren zou 't gaan, dat hij bijna voltooid had en dat binnen afzienbare tijd zou verschijnen. Waarmede dan een lievelingswens zou vervuld worden. Een paar weken later maakte een kogel, door moordenaarshand afgeschoten, een einde aan een leven, dat nog zoveel voor allen, die de Nederlandse literatuur liefhebben en die A.M. de Jong kenden en vereerden als een van de beste onder onze Nederlandse schrijvers, beloofde. Krankzinnige daad in een krankzinnige tijd. A.M. de Jong is niet meer, maar zijn werk leeft voort! Nu ligt dan z'n laatste werk voor ons, niet over dieren, zoals hij zelf aankondigde, maar over Brederode, Gerbrandt Adriaansz. Brederode, de blijspeldichter van het begin der Gouden Eeuw. Wat weten we eigenlijk van Brederode? 't Kan verkeren, moet hij eens gezegd hebben. En dat is dan vrijwel het enige, dat van deze Nederlandse dichter bij de gemiddelde Nederlander is blijven hangen. Voorts hebben we misschien ook nog wel eens een openluchtspel van hem gezien, u weet wel; van die koe, maar overigens A.M. de Jong heeft in dit zijn laatste werk de dichter Brederode nader tot de lezer van 1947 gebracht. Maar hij heeft meer gedaan en dat is dan de grote, bijzondere waarde en betekenis van dit uit twee delen bestaande werk, hij heeft de mens Brederode getekend, neen geschilderd is een betere en meer juiste kwalificatie, ten voeten uit, de licht bewogen minnezanger, in al diens hartstocht, als kind, als jongmens, als volwassene. In de omlijsting van het groeiende Amsterdam, dat immers in de gpoden eeuw onzer geschiedenis tot bloei kwam, schildert De Jong de gestalte van Brederode, zo dat ze ons tegemoet treedt en wordt tot een fel levende figuur, die inderdaad een „dolle vaandrig" was, maar daarnaast en in diepste wezen een tragisch mens, wie de open neergang van het leven niet is gespaard. A.M. de Jong is heengegaan, voor eeuwig. Zijn persoon leeft voort in zijn boeken, waarvan dan nu „De dolle Vaandrig" het laatste werk is, waarin de schrijver, die er van 1935 tot in 1943 aan arbeidde, zijn grote talenten als literator heeft tentoongespreid en vastgelegd. De mens stierf, de schrijver De Jong bleef. Ook in „De dolle Vaandrig" zal hij voortleven. (Nieuwe Apeldoornsche courant, 20-09-1947)