Kunnen natuurkundigen en theologen wel met elkaar praten? Lig het niet meer voor de hand dat zij elkaar, minstens theoretisch, te lijf gaan? Hebben zij eigenlijk wel een gemeenschappelijk onderwerp? En is het niet veel meer zo dat de natuurkundige god uitsluit, terwijl de theoloog hierin nu net zijn uitgangspunt vindt? In God, neem ik aan? Gaan een theoloog en een natuurkundige in gesprek op een manier die op het eerste oog misschien wat merkwaardig lijkt: zij begrijpen elkaars problemen. Zij begrijpen van elkaars wetenschap dat het cirkelbewegingen zijn om een intrigerend raadsel te benaderen. Dit raadsel heeft vele namen. In de natuurkunde heet het soms werkelijkheid, soms waarnemer, soms deeltje. In de theologie heet het soms god, soms mens, soms licht. Maar meestal, en ook dit geld voor zowel de theologie als de natuurkunde, zoekt men nog naar wat, vreemd genoeg, al gedefinieerd lijkt. In de postmoderne theologie is 'god' een woord te ver. In de natuurkunde geld dit voor het begrip 'werkelijkheid'. Men doet of men al kent wat men eigenlijk alleen nog maar aanneemt. In verhaalvorm zetten natuurkundige Ger Vertogen en theoloog Patrick Chatelion Counet aan elkaar en aan de lezer uiteen hoe zij tegen hun vakgebied aankijken en welke kern problemen zij zien. Dit betekend dat 'God, neem ik aan?' niet zomaar over natuurkunde en theologie handelt, maar een filosofisch gesprek is over de mogelijkheid en de onmogelijkheid van kennis en over het verschil tussen weten en weisheid.

ALS NIEUW, NIEUWSTAAT, vouw in de hoek, VASTE PRIJS