boek bestaat uit 5 delen

François Villon (Parijs (?), 1431 – in of na 1463) was een Franse dichter, dief en landloper. Villon is de beroemdste dichter uit het Frankrijk van de late middeleeuwen. Hij was de schrijver van onder andere Ballade des pendus, De ballade der gehangenen.
De werkelijke naam van Villon was François de Montcorbier, maar ook de naam François de Loges wordt in documenten, gerelateerd aan Villon genoemd. Zelf gebruikte hij uitsluitend de naam Villon, die hij van zijn voogd, Guillaume de Villon, had aangenomen. Laatstgenoemde nam de jonge François in huis, na het overlijden van zijn vader. Zijn analfabete moeder leefde echter nog toen Villon de dertig reeds gepasseerd was. Guillaume de Villon was kapelaan van Saint-Benoit-le-Bestourne, een kerk in het Quartier Latin in Parijs, en tevens docent canoniek recht. François Villon studeerde aan de faculteit der artes liberales, aan de Universiteit van Parijs. Hij rondde zijn studie in 1452 af, en werd vervolgens waarschijnlijk klerk op een notariskantoor.

In 1455 ontvluchtte Villon Parijs, nadat hij op het amoureuze pad een concurrent had verwond, een priester, die de volgende dag stierf. Villon kreeg gratie en mocht terugkomen. Eind 1456, na het plegen van een inbraak in het College van Navarra, verliet hij Parijs opnieuw.

Rond 1460 was hij in dienst van Charles d'Orléans. Hij kwam, wegens een diefstal uit de kathedraal, in de kerker van het bisschoppelijk paleis in Meung-sur-Loire terecht. Koning Lodewijk XI verleende hem echter gratie. In 1462 was hij terug in Parijs, maar na allerlei verwikkelingen werd hij uit de stad verbannen.