‘Klop vanuit een innerlijke leegte en je zult weten dat er geen deur is. geen poort. Geen muur waar je overheen moet gaan. De open leegte van het eigen wezen is er. Het onveranderlijke Zijn ben je’, zo luiden de woorden uit de eerste les die Djaiana van Anananda ontvangt. Anananda is de Naamloze en Onnoembare, hij die 'overal en nergens* is - het wezen van ieder mens zelf.
De lezer wordt meegenomen naar het mysterie van het Zijn en het Niet-Zijn, van de leegte en de volheid. Tegen een oosters decor wordt aan Djaiana in tijdloze taal wijsheid overgedragen: in woord, stilte, kracht, licht en vooral liefde.
Hij maakt kennis met het padloze Pad, de leerloze Leer, met de betekenis van gebed en denken, goed en kwaad, geboorte en dood, om ten slotte de kracht van de liefde te ervaren. ‘Als liefde in je huwt ben je gestorven. Het is het huwelijk van de werkelijke dood', zo wordt Djaiana op de laatste dag door Anananda geopenbaard. Daarna krijgt hij de opdracht om al hetgeen hij ervaren heeft los te laten en Anananda als laatste beeld van illusie te ‘doden'. Zo wordt hij tot een inwijding gevoerd die zich voorbij inwijder en inwijding voltrekt. De zoeker op het pad naar waarheid zal leren dat het pad dat naar de waarheid leidt, hij zelf is. Op dit pad wordt geen voetstap gezet, is geen bewegen. Niets is er te vinden, niets behoeft gezocht te worden. Er is geen begin en geen einde. Slechts door zijn illusies op te geven wordt zichtbaar wat hij is: het leven, de waarheid, de vrijheid. De zoeker komt thuis in het leven zelf. in het eeuwige hier en nu, zonder dat hij zelf nog aanwezig is.