De voor ons liegende integrale uitgave van de Resolutiën van de Groote Loge van Holland (later van de Groote Loge der Bataafsche Republiek) van 1756 tot en met 1798 stelt zich als doel de schat van materiaal welke in de archieven van de Orde van Vrijmetselaren onder het Grootoosten der Nederlanden ligt opgetast, meer toegankelijk te maken voor hen die zich met ernst willen zetten aan de bestudering van de Nederlandse Vrijmetselarij in al haar aspecten.

De Resolutiën immers zijn vastleggingen van het verhandelde in de vergaderingen van de “Groote Loge’ — wij zouden thans zeggen ‘Grootoosten’ — zij zijn a.h.w. de notulen van die vergaderingen. Die vastleggingen geschiedden niet in de vorm van een woordelijk verslag zoals wij die thans van de vergaderingen van het Grootoosten kennen. Dit was in een tijd waarin noch de stenografie noch de bandrecorder waren uitgevonden uiteraard praktisch niet mogelijk. De te behandelen onderwerpen en voorstellen werden kort en bondig aan de orde gesteld, de besprekingen daarover in duidelijke bewoordingen in het kort samengevat, de genomen besluiten puntig en duidelijk geformuleerd. Dit alles in de hoofse en sierlijke stijl en taal waarin de 18de eeuw in zo hoge mate heeft uitgemunt.

Hierdoor worden de Resolutiën van de Groote Loge tot een belangrijke authentieke bron voor onze kennis van de ontwikkeling van de Vrijmetselarij in de Nederlanden van de 18de eeuw. Men krijgt bij lezing daarvan een inzicht in de wording van vormen en gebruiken welke wij vandaag hanteren. Men wordt geconfronteerd met problemen in het vlak van de organisatie van Orde en Loge en in de sfeer van ritus en symboliek waarmede men vroeger te kampen heeft gehad, om — soms met verbazing, soms met een glimlach — vast te stellen dat wij ons ook nu nog weleens voor diezelfde moeilijkheden zien gesteld.

De opeenhoping van interessant materiaal in de Resolutiën biedt nog een ander perspectief. Kennisneming daarvan kan bij velen de stoot geven tot nadere bestudering en uitwerking van bepaalde voorvallen waarvan de Resolutiën gewag maken. Publicering van de resultaten van die activiteit kan voor de Nederlandse maconnieke literatuur een verrijking betekenen.

Voorbeelden van dergelijke studiën zijn die over het conflict met de
Rotterdamse Loge ‘Frédéric Royal’ in 1761 rondom de kwestie van het afleggen van de eed op de Bijbel (Thoth 1959, Leerlingnr. 1) en de tot. standkoming van de overeenkomst met de Grootloge van Engeland in 1770, dat tot de ‘vrijverklaring’ van de Nederlandse Orde heeft geleid (Thoth 1967, Leerlingnr. 5). Ook het misverstand rondom het begrip Grootmeester Nationaal kon door bestudering van de Resolutiën worden rechtgezet (Thoth 1974, Leerlingnr. 5).

Als een handreiking aan hen die zich geroepen voelen zich te zetten aan die nadere bestudering en uitwerking van bepaalde onderwerpen, wordt na elke Resolutie in een aantal noten verwezen naar documenten, uitgaande en inkomende correspondentie, betrekking hebbende op beslissingen en maatregelen door de Grootloge in haar vergaderingen genomen en waarin informatie kan worden gevonden over de omstandigheden welke daartoe hebben geleid en over de overwegingen welke daaraan ten grondslag hebben gelegen.

De uitgaande brieven zijn gebundeld in de Registers van Uitgaande Missiven en Stukken van de Groote Loge van Holland (R.U.M.); de inkomende brieven zijn geregistreerd in een Register van Ingekomen Stukken (I.S.), welke van een doorlopende nummering zijn voorzien corresponderende met die van de in afzonderlijke bundels opgeborgen originele stukken.

BEHANDELING VAN DE TEKST

De in de originele Resolutiën gebruikte spelling is aangehouden; eveneens is zulks het geval met de daarin gebruikte hoofdletters en interpunctie.

Dit is in afwijking van de officiële regels voor transcriptie van historische bescheiden maar gezien de letterlijk eigenaardige maconnieke gebruiken, thans hier te lande heersende met betrekking tot het — overdreven — gebruik van hoofdletters en de bekende drie-punt, leek zulks een zaak van eenvoudige zindelijkheid. Daarom bleven ook de dubbele of enkele punt bij afkortingen gehandhaafd, hoezeer wellicht de leesbaarheid daardoor bemoeilijkt wordt. Kennelijke verschrijvingen werden echter verbeterd.

Een bijzondere moeilijkheid vormen de vele verschrijvingen bij de eigennamen, vaak op de klank neergeschreven. Zij werden alle letterlijk overgenomen in de tekst, echter in het register van persoonsnamen voorzover mogelijk aangevuld of verbeterd, hetgeen soms tot verwijzingen naar een geheel andere letter aanleiding gaf.