Over o.a. Jo Koster, Stien Eelsingh en Jan Sluijters.

Staphorst, wie in ons land en ver buiten onze landsgrenzen kent Staphorst niet? Dat Staphorst anders is, dat weet iedereen. Staphorst is altijd al anders geweest. Al vroeg in de negentiende eeuw stond Staphorst bekend als bijzonder. Staphorst is bekend, dat is niet gelijk aan beroemd; daarvoor werd het te vaak - ten onrechte - verguisd. Altijd weer bleef Staphorst intrigeren. Hoe komt dat toch? Komt het door het Staphorster volk? Vrome, eigenzinnige, tegendraadse mensen, die zo lang als maar mogelijk is hun oude cultuur behouden willen en zich verzetten tegen als vijandig ervaren vreemde invloeden van buiten? Misschien ook komt het wel door het vreemde, maar schilderachtige Staphorster land; het oeroude slagenlandschap waar wallen van elzen lange, smalle percelen grond van elkaar scheiden en met licht gefilterd licht doen somberen in een mysterieuze sfeer. Boeien doen ook de talloze lang gestrekte rietgedekte boerderijen met die typische Staphorster kleuren, die ondanks of dankzij een onverwachte fleurigheid organisch opgaan in een geheimzinnige omgeving. Schilders, altijd al getrokken door 'oer', teruggaan naar oorspronkelijkheid, werden in Staphorst gefascineerd door de puurheid en eenvoud van het leven en door de essentie der dingen: de boerderij, het vee, markante koppen van hardwerkende boeren en boerinnen, een spelend kind in dracht vol fleur en kleur, moeder met kind, een origineel interieur van een typisch Staphorster boerderij, het voeren van een koe dromend op de deel. In Staphorst heeft alles een eigen gezicht. De schilderijen in dit boek getuigen.