In 1676 verscheen de Oost-Indische voyagie van Wouter Schouten, een meeslepend verslag van de reizen die hij als jonge chirurgijn in dienst van de VOC had gemaakt. Schrijven kon hij wel, deze reislustige Haarlemmer die gezegend was met een verbluffende energie, een scherp observatievermogen en een behoorlijke portie geluk. Zijn reistekst werd vaak herdrukt en fungeerde destijds als documentaire over onbekende landen, mensen en godsdiensten. Zo gaf de chirurgijn niet alleen een ooggetuigenverslag van expedities tegen de inheemse bevolking en de Portugezen, ook vertelde hij geanimeerd over zijn bezoeken aan boeddhistische tempels, zijn discussies met aanhangers van de islam en de voorouderverering op Buru, waar de Nederlanders tot ontzetting van de bevolking de heilige krokodillen doodsloegen. Wat godsdienstige opvattingen betreft is zijn thematiek nog altijd actueel. Door zijn levendige verteltrant wist Schouten in 2003 opnieuw een groot lezerspubliek te bereiken toen Michael Breet een moderne bewerking liet verschijnen.
Minder bekend is, dat Wouter Schouten ook dichter was. Bij elk hoofdstuk van zijn Oost-Indische voyagie schreef hij een gedicht waarin hij reflecteert op de gebeurtenissen in zijn reisbeschrijving. Dat hij dat deed vanuit zijn eurocentrische en gereformeerde levensbeschouwing, is voor die tijd niet uitzonderlijk. Wel uitzonderlijk zijn de kwaliteit van zijn gedichten en de combinatie met de reisbeschrijving. Met deze uitgave verschijnen de gedichten van Schouten voor het eerst in druk.