‘Er is geen groener groen dan het Amsterdamse rood’, verzucht verkeersdeskundige Hakkesteegt in 1971. Verkeer regelen in Amsterdam is een vak op zich. Al die tram-, bus-, vrachtwagen- en taxichauffeurs, automobilisten, fietsers, voetgangers, scooterrijders en paardenmenners zien de verkeerslichten in Amsterdam als een soort advies, dat je dus ook in de wind kunt slaan…wat ook gebeurt. Toch gaat het bijna altijd goed en daar zit veel denkwerk achter.\nStop bevat een goudmijn aan feiten en anekdotes over de geschiedenis van het moderne Amsterdamse verkeer. Zo blijkt de kaart met de grootschalige verkeerstelling uit 1930 in verband te staan met een studie naar de introductie van elektrische verkeerslichten in de hoofdstad. Amsterdam liep daarin voorop. In 1928 bezocht de politie daartoe collega’s in Hamburg en Bremen. Daarnaast waren er contacten met Brussel, Parijs en Londen. Linders: “De politie was hard op zoek naar een systeem dat zou passen bij de Amsterdamse omstandigheden: een infrastructuur met weinig ruimte en een divers verkeersaanbod waarin de fietser een belangrijke rol speelde.” Men beschikte tevens over een folder uit New York, waar verkeerslichten al begin jaren ‘20 in het straatbeeld waren geïntroduceerd. Maar ja, fietsers hadden ze daar niet. Op 17 oktober 1932 gingen de eerste ‘Amsterdamse automatische lichtsignalen’ branden.\nSjoerd Linders, ontwerper verkeersregelingen voor de gemeente Amsterdam, beschrijft met zichtbaar plezier de geschiedenis van 100 jaar verkeer regelen in Amsterdam.