Professor Wied Ruijssenaars schrijft in het voorwoord: 'Over dyslexie wordt veel geschreven. Maar over mensen met dyslexie bestaat heel weinig literatuur. En boeken die geschreven zijn door mensen met dyslexie zijn een zeldzaamheid. (...) Ik lees een boek nooit in één keer uit. Bij dit boek gebeurde dat wél. Het is gelukkig een doorleefd verhaal en geen wetenschappelijke studie. (...) Ik ben blij met een boek zoals dit.' Léon Biezeman is een van de uitzonderingen die erin zijn geslaagd hun eigen ervaringen weer te geven. Zijn boodschap aan de lezer is dat iemand met dyslexie over het algemeen voldoende mogelijkheden heeft om te leren, mits zijn omgeving de leerproblemen accepteert.
Mensen met dyslexie worden vaak voor dom of lui uitgemaakt. Men begrijpt niet dat iemand op sommige punten uitblinkt, terwijl hij op andere punten juist slechte tot zeer slechte resultaten behaalt. Vaak is men wel bereid te helpen, men weet alleen niet hoe. Dan wordt onvermijdelijk de vraag gesteld: wat is dyslexie eigenlijk en wat doet dat met je? Voor iemand die dyslectisch is, is het vrijwel onmogelijk om daar een antwoord op te geven. Hij weet immers niet hoe het is om het niet te zijn, hij weet alleen dat hij problemen heeft met lezen en spellen.
Léon Biezeman studeerde Creatief Educatief Werk als ortho-agogisch werker. Daarna volgde hij een universitaire studie Pedagogiek, studierichting Leerproblemen, aan de Rijksuniversiteit Leiden om dyslexie ook wetenschappelijk te bestuderen.