Een zachte dood
De Franse filosofe en schrijfster Simone de Beauvoir schreef een dun en goed leesbaar verhaal over de laatste weken van het leven van haar moeder. Het autobiografische verslag leest als een roman en biedt een portret van haar moeder als een gefrustreerde, heerszuchtige vertegenwoordigster van de Franse burgerij. Een positie waar de schrijfster zich door haar beroep van heeft weten te ontworstelen.
'Kanker. Dat was te verwachten geweest. Het was zelfs onmiskenbaar: die kringen onder de ogen, die magerheid. Maar haar huisarts had die veronderstelling terzijde geschoven. En iedereen weet dat ouders de laatsten zullen zijn om toe te geven dat hun zoon krankzinnig is, en kinderen dat hun moeder kanker heeft.'

Een zachte dood (Une mort très douce) is geen roman maar eerder wat de Fransen een 'récit' noemen: het ingehouden, indringende relaas van menselijke ontluistering, verslag van het trage sterven van de moeder van Simone de Beauvoir. Geen tranen die het beeld onhelder maken, daarvoor is De Beauvoir te veel de scherpe analytica. Ze tekent in dit boek haar eigen moeder als de gefrustreerde, heerszuchtige vertegenwoordigster van die typische Franse burgerij, waaraan ze zichzelf dank zij haar schrijverschap heeft weten te ontworstelen. Een zachte dood is ook een aanklacht tegen de moraal van zoveel medici die er trots op zijn wanneer ze door kunstgrepen het leven van een patiënt die ten dode is opgeschreven nog met enkele dagen of weken weten te verlengen. Een pleidooi voor passieve euthanasie. 'Het komt vandaag de dag nog steeds voor waarom? dat mensen een afschuwelijke doodsstrijd hebben.' En ook: ...een weerloos object... volkomen overgeleverd aan de genade van onverschillige artsen en verpleegsters die het te druk hebben.'