“De fazenda van Castrolanda gaat over het ontstaan en de ontwikkeling van een Nederlandse kolonie in een van de zuidelijke deelstaten van Brazilië. In de jaren vijftig gingen 352 personen, ouders en kinderen, de oceaan over. De meeste ouders waren tussen de 35 en 40 jaar.
De emigranten gingen boordevol hoop en vertrouwen en vol verwachtingen, niet wetende welke problemen hen te wachten stonden. Vooral de eerste jaren waren de moeilijkste, hun geloof en hun humor hielpen hen er doorheen.

Dit boek gaat over deze mensen, hoe zij ertoe kwamen deze belangrijke stap in hun leven te zetten. Een sprong in het duister, een stap terug naar het verleden.

De emigranten namen hun koeien en machines mee, soms ook het huisorgel. Daarnaast hun geestelijke reisgoed, hun karakters en eigenschappen, hun gewoonten. Het leidde tot spanningen. Maar ondanks alles was er een sterke onderlinge band, die overheerste.
De kolonisten groeiden naar het besef dat ze er niet alleen waren voor hun ‘eigen gewin’. Er lag méér werk te wachten. Hulp aan de mensen die in de nabijgelegen bossen woonden. In samenwerking met twee andere Nederlandse kolonies (Carambei en Arapoti) kwam er een unieke vorm van ontwikkelingshulp tot stand.

Van ‘natuurgras en struikgewas’ naar ‘grazige weiden en bruingeploegde velden met veelkleurige akkerbouw’. Van grootgrondbezit met weinig werkvolk naar intensieve landbouwbedrijven, compleet met fabrieken waar duizenden mensen werk vinden.”