Fenny Brinkman, groepsleerkracht in Amsterdam, besluit uit idealistische overwegingen te gaan werken op een islamitische basisschool. Aanvankelijk lijkt er weinig aan de hand. De kinderen in haar klas zijn lief, ze heeft aardige collega's, en dat ze geen lippenstift mag dragen, vindt ze geen enkel probleem. Maar als het (mannelijke) schoolbestuur de gang van zaken op school direct gaat controleren, realiseert zij zich langzamerhand dat zij is terechtgekomen in een uiterst intolerante omgeving. De schoolleiding wordt gedreven door anti-westerse sentimenten. Fenny mag geen kinderliedjes meer zingen met haar leerlingen (ozewiezewoze is haram, onrein). Ook Sinterklaas is haram. Kerstmis: haram. Een getekende bloem op het schoolbord: haram. Het schoolbestuur ziet er een christelijk symbool in. De meisjes, hoe jong ook, moeten gymmen en zwemmen in grote tentjurken, waarin ze zich nauwelijks kunnen bewegen. Op haar eigen nuchtere manier blijft Fenny zich inzetten voor 'haar' kinderen en probeert zij zich teweer te stellen tegen de soms ronduit schokkende gebeurtenissen en het onrecht dat zij tegenkomt op haar school en daarbuiten. Maar als een collega van haar gedwongen wordt de jodenvervolging te ontkennen, wordt voor haar een kritische grens overschreden. In Haram beschrijft Fenny Brinkman in een vijftigtal treffende miniaturen een jaar uit haar leven als onderwijzeres op een islamitische school. Haar idealen raakte zij in die periode steeds meer kwijt, maar haar gevoel voor humor heeft haar gelukkig nooit in de steek gelaten. Haar boek is een eye opener.