'INLEIDING (uit het geboden boek)
De wederopleving van de studie der Middelnederlandse Taal- en Letterkunde, die van omstreeks 1840 dateert, is in niet geringe mate bevorderd door de werkzaamheid van enige Duitse geleerden, wier geest door de Romantiek bevrucht was. Tot hen behoorde F.J. Mone, die in 1829 en in 1835 speurtochten ondernam in de bibliotheken van België en Noord-Frankrijk. Op een van deze trof hij in de Stadsbibliotheek te Atrecht vier bladen aan, 816 vss. bevattende van het gedicht "Van den Borchgrave van Couchi". Hij heeft van het fragment
een afschrift gemaakt en de vondst vermeld in 'Uebersicht der Niederländischen Volks-Literatur älterer Zeit',
Tübingen, 1838, p. 57.
Eerst een halve eeuw later is het fragment uitgegeven, en wel door M. de Vries, in het 'Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde', VII (1887), tezamen met twee fragmenten van hetzelfde gedicht, kort te voren in de Abdij van Berne te Heeswijk ontdekt. Deze waren geschreven op twaalf bladen, die naar alle waar-
schielijkheid tot hetzelfde handschrift behoord hebben als de vier Utrechtse. De Vries heeft dit opgemaakt uit de hiervan door Mone gegeven beschrijving, want de bladen zelf waren inmiddels verloren gegaan. (...)'.

'(...). Een van de laatste teksten in het Nederlands die met open vizier een ridderverhaal voorschotelen is de
'Borchgrave van Couchi'. (...). De tekst heet naar zijn hoofdfiguur, de burggraaf van Coucy in de Franse Ardennen, en gaat terug op een Oudfrans origineel. De vertaling kwam tot stand in de vroege veertiende eeuw. Aanvankelijk volgde de Middelnederlandse 'Couchi' zijn Franse bron getrouw, om zich daarvan allengs verder te verwijderen. Het resultaat was een verhaal over stormachtige liefde en strijd binnen de Franse 'haute volée; (...)'.
Prof.dr. Frits van Oostrom, in: Wereld in Woorden. Geschiedenis van de Nederlandse literatuur 1300-1400,
pg.339 e.v.