Niels Landstra werd in november 1966 geboren in Slikkerveer, onder de rook van Ridderkerk, maar groeide vanaf de jaren zeventig op in Noord-Brabant, in een klein dorp, met het vergezicht van de Biesbosch op de horizon.
Als jonge adolescent besloot hij om het dorpse leven achter zich te laten, en betrok hij een kamer, drie hoog achter in een studentenhuis. Gaandeweg speelde de rusteloosheid hem weer parten en besloot hij om verder te trekken. Via Draguignan (Provence), Wenen en vervolgens Boedapest om daar als freelance auteur te werken aan fabels, een toneelstuk en een roman, keerde hij weer terug naar Nederland en beklom, uit geldnood, als artiest de bühne.
Na het verschijnen van het kortverhaal Het portret in e-zine Meander in 2004, volgde een lange reeks publicaties (korte verhalen, poëzie en interviews) in diverse literaire tijdschriften in zowel Nederland als Vlaanderen. Zijn oeuvre is dan ook rijk, bevat elementen als liefde en dood, geloof en noodlot, en het nemen van afscheid, zoals in zijn gedicht Luwte: 'het visioen dwingt mij: alom doem je op, ruik ik je om mij heen, een flard geluwde wind die je hier brengt, als ik weg ben.'
Naast zijn gedichten, toneelstukken en verhalen, schreef hij drie romans en een novelle, waar genoemde elementen sterk in verweven zijn; dit maakt zijn werk dan ook boeiend tot de laatst gelezen letter. In Wreed het staren, de opvolger van zijn dichtbundel Waterval, waarmee hij zijn succesvolle debuut als dichter maakte, schept hij met zijn bekende bloemrijke stijl opnieuw een sfeer van melancholie, humor en verwijdering.