„Wijkende wegen” roept den tijd voor onze aandacht terug, dat in de Gereformeerde kerken de beweging der Jongeren opkwam en groeide. Het was na den dood van den grooten leider, Dr. A. Kuyper. Geen kleine beschuldigingen doken op tegen den geest in Gereformeerde kringen. Er heette verstarring te zijn gekomen van het Calvinisme. De vormen waren er nog wel, maar het leven was er uit. En de Jongeren streefden naar nieuwe vormen en opleving bovenal van de reformatorische gedachte. In dit boek nu is Ab de Jager vertegenwoordiger der oplevende beweging. Niet lang meer en hij zal de Gereformeerde kerken als predikant gaan dienen. Maar nu komt het.... de theologische student voelt in zijn gemoed al sterker afkeer groeien van het gedoe in die kerk, waarin hij was gedoopt en opgewassen. De oude dominé de Jager is het type van de Gereformeerde predikanten, die in den grooten leider hun ideaal nog steeds zagen, maar uit wiens geest zij toch eigenlijk niet meer leefden. Zijn zoon had hij naar hem genoemd. Maar de nieuwe gedachte deed Ab zelfs dien naam verwerpen. Van toen af heette hij zonder meer Ab de Jager. Onze student staat nu weldra voor een dubbelen strijd. Dien tegen zijn vader, als vertegenwoordiger der kerk, daar Abs verzet al vinniger tegen wordt. En in verband met Tine Schaafsma, die hij liefheeft en waarvan hij tot de wetenschap komt, dat zij aan zijn kant niet staat. De oneenigheid met zijn vader vooral is een pijnlijke geschiedenis. De oude dominé de Jager had zijn kerk lief en omtrent zijn zoon zulke mooie verwachtingen gekoesterd. De schrijver heeft getracht, die worsteling te veraanschouwelijken, waarbij ook zorg voor eigen goeden naam ds. de Jager parten bleek te spelen.