Op een dag denkt Rasjied dat hij zichzelf ziet lopen op een trottoir in het centrum van Beiroet. Deze 'ontmoeting' vormt de aanzet tot een lange bespiegeling van de hoofdpersoon over zijn verleden, dat is verweven met de lange burgeroorlog die Libanon vanaf 1976 heeft geteisterd en waarvan de sporen nog steeds zichtbaar zijn. Omdat hij voor zijn bekentenissen een toehoorder nodig heeft die niet betrokken is bij de conflicten in de Arabische wereld, die niet naar de Arabieren kijkt vanuit het Europese perspectief maar die wel vertrouwd is met het spanningsveld tussen traditie en modernisering, richt Rasjied zich tot de beroemde Japanse schrijver Kawabata (auteur van o.m. De duizend kraanvogels) die in 1972 zelfmoord pleegde. Aan hem kan de schrijver uitleggen welke betekenis de verwikkelingen in Libanon voor hem persoonlijk hebben gehad en hoe ze zijn visie op de werkelijkheid hebben veranderd. In Geachte heer Kawabata wordt een haarfijne analyse gegeven van de positie van met name linkse intellectuelen in de Libanese burgeroorlog en de manier waarop het geweld politieke visioenen heeft ontmaskerd en verwoest. Ondanks de ontgoocheling die eruit spreekt, is de roman doortrokken van een subtiele ironie, die de hoofdpersoon in staat heeft gesteld te overleven in een absurde en gewelddadige omgeving. Deze ironie toont de kwetsbaarheid van de mens temidden van politiek geweld, maar geeft ook aan dat er een mogelijkheid is om aan de vicieuze cirkel van leugens en geweld te ontkomen.