Het Weense getijdenboek is een verlucht handgeschreven getijdenboek, geschilderd in Parijs rond 1422-1425 door de Meester van Bedford en wordt momenteel bewaard in de Oostenrijkse Nationale Bibliotheek onder het symbool Cod.1855.
Het manuscript is waarschijnlijk geschilderd tussen 1420 en 1425, waarschijnlijk tegelijkertijd met een ander getijdenboek dat er heel dicht bij staat: de Hours Lamoignon, bestemd voor Jeanne de France. Die van Wenen zou zijn broer Karel VII, destijds dauphin van de koning van Frankrijk, als sponsor hebben gehad. Deze toeschrijving is echter niet gegarandeerd. Het manuscript ligt ook heel dicht bij de Bedford Hours waarvoor onlangs is voorgesteld om ze opnieuw te dateren in de jaren 1414-1415. Ook het Weense handschrift zou uit deze jaren kunnen dateren.
Het manuscript behoorde vervolgens toe aan Elisabeth van Oostenrijk (1554-1592), dochter van Maximiliaan II van het Heilige Roomse Rijk en echtgenote van Karel IX. Bij zijn dood kwam het manuscript waarschijnlijk bij de Hofburgbibliotheek in Wenen. Het werd in 1809 door Napoleontische troepen in beslag genomen en teruggebracht naar Frankrijk, bewaard in de keizerlijke bibliotheek, zoals blijkt uit een stempel op het eerste vel. Hij keerde terug naar Wenen in 1815.
Het handschrift bevat 24 paginagrote miniaturen, een kalender geheel gedecoreerd met marge-illustraties, 42 gehistorieerde initialen en in totaal 425 marge-versieringen.

De Bedford-meester was een boekverluchter die in de eerste helft van de 15e eeuw actief was in Parijs. Zijn noodnaam verwijst naar het getijdenboek dat hij verluchtte, en dat in het bezit was van Jan van Bedford, de eerste hertog van Bedford, zoon van Hendrik IV.

De Meester van Bedford stond aan het hoofd van een studio in Parijs en werkte samen met diverse andere vooralsnog anonieme meesters, onder wie de Boucicaut-meester. Hun werk werd beïnvloed door dat van de befaamde Gebroeders Van Limburg, makers van onder meer het getijdenboek Très Riches Heures du Duc de Berry.
(bron: Wikipedia)