Dit indrukwekkende en omvattende overzicht toont aan dat het modernisme veel meer was dan het zoveelste isme. Het was zowel een radicale stijlbreuk als een levenshouding, een ultiem afrekenen met de laatste naweeën van romantiek en academisme, een verfrissende en subversieve filosofie die geloofde in de maakbaarheid van de toekomst. Beeldende kunstenaars 'componeerden' met abstracte vorm en kleur, musici zegden de tonaliteit vaarwel, architecten bouwden woonmachines die resoluut de hoogte inschoten. Het leek alsof de hele kunstensector grote schoonmaak hield om stof, spinrag en achterhaalde ideeën te verbannen. In dit boek wordt het Belgisch modernisme voor het eerst rechtstreeks in verband gebracht met de internationale context omstreeks 1920. De vroegste abstracten worden geconfronteerd met gelijkgestemde buitenlandse kunstenaars als Fernand Léger, Lászlo Moholy-Nagy, Kurt Schwitters en Theo van Doesburg, en zo in een breder Europees perspectief geplaatst. Belgische pioniers als Jules Schmalzigaug, Georges Vantongerloo en Marthe Donas vonden onmiddellijk aansluiting bij het Italiaanse futurisme, de Nederlandse Nieuwe Beelding en het Franse postkubisme. En vanaf 1920 veroverden Karel Maes, Jozef Peeters en Victor Servranckx een belangrijke plaats in het Europese constructivisme. Beeldende kunstenaars wezen de weg, maar in hun streven naar een 'gemeenschapskunst' bleven de andere kunsttakken niet achter. Ook op dat gebied verzet dit boek de bakens: nooit eerder werden de banden van de Belgische architectuur, fotografie en film, typografie, literatuur, muziek en podiumkunsten met het modernisme zo uitvoerig en inzichtelijk behandeld als in dit nieuwe standaardwerk.