Tilly was zeven jaar toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Ze was een kind, maar de oorlog dwong haar om zich als een volwassene te gedragen. Vijf lange jaren die niet in verhouding staan tot enige andere periode uit haar leven. Maar na de oorlog hield iedereen haar voor: 'Jij hebt er voor spek en bonen bij gezeten. Je hebt gezwijnd! Jouw mening telt niet.' Ze gaat zelf geloven dat ze behoort tot een generatie van niks, geen heldendaden, niets heldhaftigs. Eerst is ze overal te jong voor, en dan ineens te oud; een kind tussen twee generaties.

Tilly's herinneringen aan de oorlog zijn los zand, maar ze zijn er wel degelijk en ze laten haar niet los. Na ruim vijftig jaar krijgt ze onverwacht de brieven terug, die ze aan het einde van de oorlog vanuit het Hengelose pleeggezin naar haar ouders in Amsterdam schreef. Dan besluit ze haar herinneringen te ordenen. Ze ontdekt dat de oorlog haar een overlevingsstrategie gaf, die een leven lang meeging. Geen emoties toelaten, afwachten, wantrouwen. Maar het lijkt haar veel beter te lukken om met die oorlogservaring om te gaan dan de volwassenen van toen. Ze blijkt er ook veel positieve dingen aan overgehouden te hebben. Relativeren, improviseren, lachen, volhouden. De souplesse van het kind heeft in haar voordeel gewerkt.

Dit boek beziet een van de meest ingrijpende periodes uit de Nederlandse geschiedenis door de ogen van een kind.