Als u toevallig afgelopen zondagnacht rond een uur of twee langs mijn voortuin was gelopen — en dat hebt u niet gedaan, want ik heb geen mens gezien — dan had u aan me gemerkt dat ik in de war, ja zelfs behoorlijk van streeck was. Ik moet heel boos gekeken hebben en terwijl ik daar wandelde schopte ik zelfs af en toe tegen de onschuldige bladeren en steentjes op het tuinpad. Men had mij een paar uur eerder namelijk zwaar beledigd. Het gebeurde tijdens een dinertje bij mij thuis, waarvoor mevrouw Hitchcock en ik een paar vrienden en kennissen hadden uitgenodigd. De man die verantwoordelijk was voor die belediging was een heel vage kennis, een vriend van een vriend; en nu ik op het incident terugkijk realiseer ik me dat ik vanaf het begin iets tegen hem had, zoals hij daar mijn soep zat op te lepelen en twee van mijn malse biefstukken naar binnen sloeg. Maar aangezien ik een beschaafd en charmant gastheer ben — tenminste, dat tracht ik te zijn — knikte ik slechts vriendelijk naar de man en liep na het eten zelfs gewillig met hem mee toen hij mij meedeelde me iets te zeggen te hebben. En toen kwam het. Hij sloeg een enorme arm om mijn schouder en zei, terwijl hij dikke dampen van mijn vijftig jaar oude cognac in mijn gezicht walmde: “Weet je wat er mis is met jouw films en tv-series, Hitchcock?” Het kostte me even tijd om een adequaat antwoord te vinden. Tenslotte zei ik zo koeltjes mogelijk: “Ik was me er niet van bewust dát er iets mis was met mijn films en tv-series.” ‘Nou, toch is dat zo,’ zei het monster en wreef vol welbehagen over zijn met míjn voedsel gevulde maag. “Luister, ik zal het je uitleggen. Jij houdt je altijd alleen maar bezig met misdaad en geweld — altijd maar dat geschiet en gemoord en mensen die van trappen vallen en zo. Je zou eens iets moeten maken dat wat meer cultureel is.” Dat gezegd hebbende liet hij me los en wan. delde weg, maar niet nadat hij me nog even de doodsteek had gegeven. ‘Ach,’ zei hij terloops, ‘maar mensen zoals jij zijn per definitie niet cultureel geïnteresseerd.” Ik begrijp, beste lezer, dat u perplex staat, maar ik verzeker u dat dit alles werkelijk zo is gebeurd. Kunt u zich de domheid, de blindheid van zo iemand voorstellen? /k — altijd alleen maar bezig met misdaad en geweld? Ik — niet cultureel geïnteres. seerd? Ik wist niet of ik nu moest lachen of huilen. Zoiets te zeggen over een man die in zijn jeugd zelfs twee gouden medail. les heeft gewonnen, ééntje in een Bloemsierkunst-wedstrijd en eentje voor de Netste Agenda van de Muziekschool. Toen ik rond vijf uur ’s ochtends naar bed ging was ik in staat zonder er verder over na te denken in slaap te vallen, maar in de daaropvolgende dagen bleef het incident door mijn hoofd spoken. Vandaar mijn besluit om in het openbaar, hier en nu, duidelijk te maken dat ik net zo cultureel geïnteresseerd ben als iedereen, zo niet meer. De oorspronkelijke inleiding voor deze bundel heb ik inmiddels verscheurd, zodat ik de rest van deze pagina’s kan gebruiken om mijn meest geliefde moderne schilderijen te bespreken en er bij u op aan te dringen ze te gaan bekijken in de grote musea van deze wereld. Zo, en nu maar afwachten wat voor culturele zaken mijn vriend met de cognac-kegel hier tegenover weet té stellen! Hier is de lijst met mijn meest geliefde schilderijen: 1. Sugar Cane van Diego Rivera. (Wat een prachtig schilderij - die Mexicaanse arbeiders met hun kapmessen in de suikenvelden. Het perfecte begin van een film. Totaalbeeld en dan een shot van één van de mannen die, zijn gezicht vertrokken van haat, het reusachtige mes heft en naar de man naast zb kijkt...) 2. The Battle of the Insects van André Masson. (Stel je eens voor dat die insecten door de een of andere geheimzinn 3 kracht de grootte van wolkenkrabbers zouden krijgen .… 3. Living Still Life van Salvador Dali. (Let vooral op de man e waarop het mes op de tafel ligt — alsof het lééft! Ik vraag me af of iemand ooit een film heeft gemaakt over een wraakzuchug — een tot leven gekomen mes, vol haat en bloeddorst?) 4 Mardi Gras van Paul Cézanne. (Niemand, maar dan ook niemand kan Cézannes gevoel voor kleur evenaren. Maar waarom is de hand van de figuur op de achtergrond half verborgen? En waarom zo verkrampt? Houdt hij heimelijk iets achter zijn rug? Een geweer of zo?) 5 Head of a Young Man van Pablo Picasso. (Die titel heeft Picasso bedacht, ik niet. Niet een hele jongeman dus, alleen zijn hoofd. Afgehouwen, maar nog levend — levend en denkend, boze, slechte gedachten...) Ik neem aan dat deze lijst voldoende is om de man die me zo onheus bejegende tijdens voornoemd diner voorgoed de mond te snoeren, evenals alle anderen die de mening zijn toegedaan dat ik meer geïntereseeerd ben in de misdaad dan in cultuur. En nu we dit pijnlijke onderwerp afgehandeld hebben nodig ik u uit de culturele verhalen in deze bundel te lezen en ervan te genieten.