Tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog, op 31 oktober 1917, klonk overal in Nederland het 'Lutherlied'. Tot in de kleinste dorpen toe kwam het protestantse kerkvolk bijeen, om te herdenken dat vierhonderd jaar tevoren de Reformatie was begonnen. Dominees in de rol van feestredenaar spraken over de 'actualiteit' van de Reformatie. Kerkelijke bladen schreven over de noodzaak van een 'doorgaande reformatie' in 1917. Maar over de vraag wat dit alles betekende, liepen de meningen hemelsbreed uiteen. Gereformeerde bonders, vrijzinnig-hervormden, christelijk-gereformeerden - allen grepen de Reformatie-herdenking aan om hun eigen visies op verleden, heden en toekomst van de kerk uiteen te zetten. Zodoende biedt de Reformatie-herdenking van 1917 een prachtig perspectief op de verscheidenheid van het Nederlandse protestantisme aan het begin van de twintigste eeuw.

De auteurs van deze bundel gaan na hoe al in 1914 gedroomd werd van een internationale Reformatie-herdenking, hoe de Eerste Wereldoorlog de feeststemming temperde, hoe elk van de 'richtingen' in het Nederlandse protestantisme haar eigen herdenkingsstrategie ontwikkelde en hoe van rooms-katholieke zijde werd gereageerd op 'den huidige toestand van onze dwalende broeders en zusters in Nederland'. Deze bundel kan beschouwd worden als een eerste studie naar de herinneringscultuur van het Nederlandse protestantisme.