Zolder is etymologisch verwant met het woord SOLARIum, een plaats waar men kan genieten van de zon. Anders dan de moderne architect Le Corbusier wilde, is die plek niet zomaar het van alle kapvormen gereinigde platte dak. Eerder gaat het om een nis uitgespaard in de kosmos, een oord om te mijmeren onder de vlagen van het weer. Maar de zolder is ook een plaats waar men de resten van een leven bewaart, de rommel waar men niet van kan scheiden en die in een of andere verzonnen toekomst nog van belang is. De kelder was tot de komst van de koelkast door zijn stabiele temperatuur de plaats waar de voorraden lagen opgeslagen. Meer dan een bergplaats is de kelder, zo leert de geschiedenis, een plaats om iets te verbergen. In tegenstelling tot de kap blijft de kelder onzichtbaar, zonder verschijning. Het is de dimensie van het huis die geen openbaarheid duidt, voorwaar een 'moeilijke' ruimte in het transparante universum van de moderne architectuur. Het functionalisme en de economie van het twintigste-eeuwse bouwen deden kappen en kelders uit de woningbouw verdwijnen. Omdat kappen en kelders niet alleen technische of functionele elementen, maar vooral BESTEMMINGEN van het huis zijn, kunnen we ze niet zomaar wegdenken uit de architectuur. Als typologieën van de reserve bieden zij het huis een nog te ontdekken armslag, die overeenkomt met de onzekere contour van het hedendaagse 'wonen'