In dit boek vertelt Liane Bredée over haar broer Hans en alle andere bewoners en werkers op Eckartdal, een instituut voor mensen met een verstandelijke beperking in Eindhoven. Het verhaal gaat over mensen die zich inzetten voor hun hulpbehoevende medemens, en over de mensen die hulp nodig hebben en vooral een beetje liefde vragen.
Sinds de auteur dit boek begon te schrijven is er veel veranderd op 'het Dal': de naam 'St. Jozefdal' werd 'Eckartdal' en na de fusie met zorginstelling Dommelstroom 'Meare'. Maar ook daarbuiten is er veel veranderd: de gezondheidszorg kreeg een andere visie op de zorg voor verstandelijk gehandicapten en de zwakzinnigenzorg werd losgekoppeld van de psychiatrie. Ook de bezuiniging op de gezondheidszorg werd gevoeld.

Toen Liane Bredée haar ervaringen als vrijwilligster in haar dagboeken begon vast te leggen, had zij nog niet direct het idee om er een boek van te maken. Dat kreeg zij pas toen de naam 'St. Jozefdal' ging verdwijnen en er talloze ingrijpende vernieuwingen op het programma stonden. Het zou toch jammer zijn wanneer al die vroegere belevenissen van de mensen en het verhaal over hoe alles gegroeid is tot wat het nu is, verloren gaan.
Maar ook wil de schrijfster die mensen een hart onder de riem steken, die voor de beslissing komen te staan tot uithuisplaatsing van hun zorgenkind.
En vooral wil zij laten zien, dat wij de gehandicapte mens niet kunnen missen. Hun wereld geeft die van ons een diepere dimensie.