Dertien jaar na de verschijning van 'Lijmen' (1924) zette de criticus Menno ter Braak Elsschot aan tot het schrijven van een vervolg op de roman. In de boeken na 'Lijmen', zo vond Ter Braak, ontbrak de 'imponerende gestalte' van de opper-lijmer Boorman, en juist in deze figuur kwam de idee van Elsschots werk het 'sterkst geconcentreerd' terug: 'In Boorman steeg Elsschot boven zichzelf uit.' 'Elsschot heeft Ter Braaks aansporing niet voetstoots ter harte genomen, want pas na 'volhardende belangstelling' van Jan Greshoff ging hij aan de slag. 'Het gaat langzaam, want het is iets dat héél goed of heelemaal niet moet zijn.' Een van de moeilijkheden was om de inhoud en stijl naadloos op die van 'Lijmen' te laten aansluiten, want Elsschot beschouwde 'Het Been' niet als een nieuw verhaal maar als een 'hoofdstuk van 'Lijmen' zlef.
Toen Elsschot in 1943 eindelijk in de gelegenheid werd gesteld 'Lijmen' en 'Het Been' als één boek uit te geven, voegde hij op diverse plaatsen nieuwe passages toe en werkte hij de grootste inconsequenties tussen beide verhalen weg. De aldus 'verbeterde tekst' van deze eenmalige Vlaamse uitgave (bij Manteau) zou nooit meer herdrukt worden, eenvoudigweg (maar onbegrijpelijk genoeg) omdat Elsschot en zijn Nederlandse uitgever Van Kampen later altijd achteloos zouden teruggrijpen op de niet-'verbeterde' Nederlandse uitgave. In dit deel van het 'Volledig werk' wordt deze omissie voor het eerst hersteld.