In Marcus 3:17 krijgen de zonen van Zebedeüs, Jacobus en Johannes, van Jezus de bijnaam Boanerges. Het woord zou teruggaan op het Aramese 'bene rigza', met de betekenis 'zonen van opwinding'. Ze zouden die bijnaam om hun onstuimig karakter hebben gekregen.
'Donderzonen' zoals de Willibrord vertaalt, staat niet in Van Dale, 'donderpreken' wel. Dergelijke donderpreken zijn immers een bekend, maar nu vrijwel verlaten genre uit de homiletische traditie van de kerk. Die gewijde welsprekendheid ('eloquentia sacra') heeft niet alleen de klassieke retorica bewaard, maar beschouwde de bijbel zelf als een retorisch boek.
Zowel aan de preek als aan de welsprekendheid van de bijbel zelf, al of niet in vertaling, wordt in dit boek aandacht besteed. Het boek vormt het laatste deel van een trilogie over het vertalen van de bijbel. In Effata (2000) ging het over de relatie tussen bijbel, vertaling en stijl; in Talita koem (2002) stond het genrebegrip centraal. Met Buanerges komt de retoriek aan bod. Zoals in de vorige delen zijn de meeste medewerkers op een of andere manier betrokken bij de Nieuwe Bijbelvertaling die in 2004 het licht ziet. Sommige bijdragen zijn dan ook te lezen als een eerste commentaar op die nieuwe vertaling.
Het boek is zoals de vorige bedoeld voor aankomende vertalers en voor al wie, theologisch of vertaalwetenschappelijk, geïnteresseerd is in de bijbel.