Jan Walravens was in Vlaanderen wat Paul Rodenko in Nederland is geweest: de woordvoerder en verdediger van al het nieuwe en experimentele dat zich in de naoorlogse jaren in de literatuur en andere kunsten voordeed. Zijn tijdschrift 'Tijd en mens' gold als de spreekbuis van het existentialisme.

Louis Paul Boon noemde hem met vertedering 'Jan Biorix', met een knipoog naar de dappere Belg Ambiorix. Zoals deze laatste in voorchristelijke tijden in opstand kwam tegen de Romeinse bezetting, zo verzette Walravens, klein van stuk, zich tegen gezapigheid en luiheid van denken. Aan Walravens is het te danken dat de ideeën van Sartre en Camus in Vlaanderen en Nederland bekend werden.

Hij was bevriend met Boon en Claus, voerde gesprekken en correspondentie met Hermans, ontmoette Vinkenoog, Lucebert, Schierbeek. Hij kende de nieuwe Europese literatuur, schilder- en filmkunst en was er een vurig propagandist van, in de hoop dat de verfrissing in de kunsten zich ook zou manifesteren in politiek en maatschappij.

Jan Biorix (1965) is een mengeling van dagboek, reportage, observaties, en rebelse bedenkingen. Dikwijls haastig genoteerd in een driftige stijl. Een kroniek over de cultuur en politiek in de zo warrige maar ook optimistische jaren vijftig. Walravens zag, luisterde en becommentarieerde zonder oogkleppen en oordoppen, levend in de actualiteit, altijd nieuwsgierig en altijd beminnelijk.