Van alle vrouwen uit de wereldgeschiedenis heeft Lucretia Borgia (1480-1519) misschien wel de meest bevlekte reputatie. Tot vandaag toe blijft deze natuurlijke dochter van paus Alexander Borgia voor velen het symbool van het schandaal en de perversiteit. Onder de talloze beschuldigingen die tijdgenoten al inbrachten tegen deze hoogst intelligente en oogverblindend knappe vrouw zijn vooral incestueuze verhoudingen met haar pauselijke vader en haar hertogelijke broer, en haar passie voor gifmoorden in de herinnering van het nageslacht overgebleven.

In deze grootse levensbeschrijving heeft Cécil Saint-Laurent zich ertoe gezet Lucretia's ware persoonlijkheid uit de vertekenende overleveringen naar voren te brengen. De nauwgezetheid van een historicus paart zich in zijn werkwijze aan het vertellerstalent van een groot romancier, en de vrouw met wie hij ons laat kennismaken is niet de perfide gifmengster van de legende, maar een meisje van dertien dat door haar vader om politieke redenen is uitgehuwelijkt aan een medestander. Tussen hen bestond zelfs geen zweem van liefde en Lucretia bleef maagd tot haar twintigste. Daarna volgden nog twee andere gedwongen huwelijken.

Vooral in haar laatste huwelijk, dat met Alfonso d'Este, hertog van Ferrara, vond Lucretia het geluk waarop ze zo lang had moeten wachten. Ze hield zich nu verre van de politiek, waaraan haar vader - de even kinderrijke als ambitieuze Renaissance-paus - haar had opgeofferd en waar haar broer Cesare - een wrede en zwijgzame intrigant, die slechts liefde voor zijn zusje voelde - ten slotte zijn leven verloor.

Samen met haar man bouwde Lucretia het kleine hof van Ferrara uit tot het meest schitterende hof van de hele Renaissance: een ontmoetingsplaats van kunstenaars en geleerden, het middelpunt van toneel- en muziekvoorstellingen, een oase van beschaafde gastvrijheid in een Italië dat langzaam onderging in het brute geweld, dat de erfenis vormde van haar vader en broer.