De poëzie van Hendrik de Vries (1896-1989) is uniek. Samen met zijn generatiegenoten Slauerhoff, Nijhoff, Vestdijk, Du Perron, Marsman, was de Vries bepalend voor de Nederlandse poëzie tijdens het interbellum. Toch is hij onder hen een eenling gebleven. ‘Hoor, zo is nooit gezongen, hoor!’ Deze beginregel van een van zijn vroege gedichten is van toepassing op zijn hele werk.

Deze bloemlezing, samengesteld door Jan van der Vegt, is een zeer volledige inleiding tot de poëzie van Hendrik de Vries. Het boek demonstreert de veelzijdigheid van zijn werk en zijn omvangrijk nalatenschap.

Hendrik de Vries staat bekend als de dichter van de droom, magie en sprookjes, zoals niemand anders ze verteld heeft. Veel van zijn gedichten fascineren omdat ze het geheim van de droom niet prijsgeven. Zo slaagde hij er in om de belevingswereld van kinderen, hun ervaringen van idylle en bedreiging beter dan wie ook voor te stellen en te beschrijven.
Daarnaast introduceerde hij de Spaanse dichtvorm, de copla, in de Nederlandse poëzie. Dit resulteerde uit zijn voorliefde voor Spanje. Hij vertaalde een duizendtal Spaanse volksliederen, vaak ondeugend van aard, wat hem de bijnaam de Spaanse Groninger opleverde. Daarna verzon hij zelf talrijke Nederlandstalige copla’s.

Hier zal ik, traag en loom, de dag zien dalen,
Tot hij, die kwam voor haar, ook mij komt halen.
Soms, klaar gewekt, verneem ik onverwacht
Een voetstap, als een raadsel in de nacht.