Carl Rogers schrijft over luisteren, gehoord worden, frustraties, angst, schrijven, encountergroepen, ouder worden, veranderen, over een beetje voor jezelf zorgen, empathie, werkelijkheid, eenzaamheid. Hij schrijft, kortom, over veel dingen die van wezenlijk belang zijn voor een mens. Het zijn de gedachten van een man die in zijn ouder worden steeds meer mogelijkheden ziet de eenvoud te ontdekken, met frasen af te rekenen. Rogers schrijft, over zijn eigen ervaringen, eenvoudig, helder, zonderjargon, menselijk en rechtstreeks. Het boek blikt terug op zesenveertig jaren praktisch bezig zijn met mensen en de consequenties daarvan voor nu. De laatste bevindingen van pedagogie, psychologie en parapsychologie worden door Rogers verwerkt. En ook hier weet hij dit te combineren met eigen ervaringen, om van daaruit een perspectief voor de toekomst te schetsen, met vele nieuwe uitdagingen voor de helpende beroepen. Rogers gelooft in het individu, in de kleine groep, maar ook in het heilzame effect van grotere verbanden, van gemeenschappelijk leven. Ook maatschappelijk ziet hij veel tekens die hem optimistisch stemmen voor de wereld van morgen. Carl Rogers maakt geen onderscheid tussen zijn persoonlijke ervaringen en die als leraar/therapeut. Hij is mens tussen de mensen, een die jaren van bewust bezig zijn met zichzelf en anderen weet te 'vertalen' naar wat er in anderen aanwezig is.